تریکوتیلومانیا (به اختصار TM یا trich) که به آن اختلال موکنی هم می‌گویند، یک اختلال روانی است که با میل مکرر به کندن موهای خود مشخص می‌شود. این موها می‌تواند از سر، ابروها، مژه‌ها یا سایر قسمت‌های بدن باشد. افراد مبتلا به تریکوتیلومانیا معمولاً از کندن موهای خود آگاه هستند و ممکن است سعی کنند در برابر آن مقاومت کنند، اما اغلب نمی‌توانند این کار را متوقف کنند. تریکوتیلومانیا می‌تواند باعث ریزش موی قابل توجه، پریشانی عاطفی و مشکلات اجتماعی شود. این بیماری شایع‌ترین اختلال موکنی است و حدود 2 تا 3 درصد از مردم را در مقطعی از زندگی خود تحت تاثیر قرار می‌دهد. علت دقیق تریکوتیلومانیا ناشناخته است، اما محققان بر این باورند که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی در ایجاد آن نقش دارند. برخی از عواملی که ممکن است خطر ابتلا به تریکوتیلومانیا را افزایش دهند عبارتند از:
- سابقه خانوادگی تریکوتیلومانیا
- سایر اختلالات سلامت روان
- آسیب‌های تروماتیک
علائم تریکوتیلومانیا (Trichotillomania) می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما برخی از علائم شایع عبارتند از:
- کندن مکرر موهای خود
- احساس کشش زیاد به کندن مو
- احساس رضایت یا آرامش پس از کندن مو
تشخیص تریکوتیلومانیا معمولاً بر اساس سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و معاینه روانپزشکی انجام می‌شود. در برخی موارد، ممکن است آزمایش‌هایی برای رد کردن سایر علل احتمالی ریزش مو، مانند مشکلات تیروئید یا کمبود ویتامین، انجام شود. درمان‌های مختلفی برای کنترل و کاهش شدت این رفتار وجود دارد. درمان‌های تریکوتیلومانیا عبارتند از:
- رفتار درمانی شناختی (CBT): CBT نوعی درمان است که به شما کمک می‌کند تا افکار و رفتارهای منفی خود را شناسایی و تغییر دهید. CBT می‌تواند برای درمان تریکوتیلومانیا بسیار موثر باشد.
- دارو درمانی: برخی از داروها، مانند داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد اضطراب، می‌توانند برای درمان علائم تریکوتیلومانیا مفید باشند.
