زخم کلوئید که به آن گوشت اضافه یا هایپرپلازی اسکار نیز گفته می‌شود، نوعی رشد غیرطبیعی بافت اسکار است که پس از التیام زخم ایجاد می‌شود. این زخم‌ها می‌توانند بزرگتر از زخم اصلی باشند، سفت، لاستیکی و براق به نظر برسند و رنگشان از صورتی تا قهوه‌ای یا قرمز متغیر باشد. زخم‌های کلوئید می‌توانند در هر جایی از بدن ایجاد شوند، اما بیشتر در ناحیه قفسه سینه، پشت، شانه‌ها و بازوها دیده می‌شوند. علت دقیق زخم‌های کلوئید ناشناخته است، اما عوامل ژنتیکی در ابتلا به آنها نقش دارند. هنگامی که پوست آسیب می‌بیند، بدن به طور طبیعی فرآیندی را برای ترمیم زخم آغاز می‌کند. این فرآیند شامل تولید کلاژن، پروتئینی است که به استحکام و سفت شدن پوست کمک می‌کند. در افراد مبتلا به زخم‌های کلوئید، بدن کلاژن بیش از حد تولید می‌کند. این کلاژن اضافی باعث می‌شود که زخم‌ها بزرگ، سفت و براق شوند. عوامل دیگری نیز ممکن است در ایجاد زخم‌های کلوئید نقش داشته باشند، مانند تغییرات در سیستم ایمنی بدن و اختلالات هورمونی. تحقیقات در مورد علل زخم‌های کلوئید همچنان ادامه دارد. دانشمندان امیدوارند با درک بهتر علل این بیماری، بتوانند درمان‌های جدید و موثرتری برای پیشگیری و درمان آنها ایجاد کنند. زخم‌های عمیق، بریدگی‌ها و سوختگی‌ها بیشتر احتمال دارد که به زخم کلوئید تبدیل شوند. همچنین، برش‌های جراحی روی پوست امکان ایجاد زخم کلوئیدی را فراهم می‌کنند. برخی از رایج‌ترین درمان‌های زخم کلوئیدی شامل موارد زیر است:
- تزریق کورتیکواستروئید: کورتیکواستروئیدها می‌توانند برای کاهش التهاب و کوچک کردن زخم کلوئید تزریق شوند.
- فریز درمانی: در فریز درمانی، زخم کلوئید با نیتروژن مایع منجمد می‌شود. این کار می‌تواند به از بین بردن سلول‌های تولید کننده کلاژن در زخم کمک کند.
- لیزر درمانی: لیزر درمانی از نور پرانرژی برای کوچک کردن و صاف کردن زخم کلوئید استفاده می‌کند.
- جراحی: در برخی موارد، ممکن است لازم باشد زخم کلوئید به صورت جراحی برداشته شود. با این حال، جراحی همیشه موثر نیست و ممکن است منجر به ایجاد اسکار جدید شود.
- پمادها و ژل‌ها: چندین پماد و ژل وجود دارد که می‌توان از آنها برای کاهش ظاهر و علائم زخم کلوئید استفاده کرد. این محصولات معمولاً حاوی سیلیکون، ویتامین E یا عصاره پیاز هستند.
